Farkında mısınız?

Ne kadar sabırsız olduk farkında mısınız?

Eskiden internette sayfalar bir dakikada açılırsa; bağlantımız hızlıydı.

Eskiden bir haftada zor inerdi dizi bölümleri.

Eskiden yürüyerek çıkardım okulun merdivenlerini.

Eskiden bir film Amerika'dakinden 1 yıl sonra vizyona girerdi.
Eskiden duşta su ısınsın diye 10 dakika beklenirdi.

Eskiden bir şarkı aylarca dinlenirdi.

Eskiden biri buluşmaya gelmedi mi, sabırla beklenirdi.

Daha eskiden elde yıkanırdı bulaşıklar.

Hatta daha da eskiden bir yerden bir yere gitmek günler sürerdi.

Şimdi 3 saniyeyi aştı mı Internet Explorer, 5 dakikayı geçti mi bir dizinin inmesi; söylenmeye başlıyoruz. Su soğuksa duşa girdiğmizin 10. saniyesi, ya da "daha bitmedi mi şu bulaşık makinesi!" küfrü basıyoruz. Delirecek gibi oluyorum bir filmin Türkiye'ye gelmesi 1 aydan daha fazla sürdüyse. Biri gelmedi tam vaktinde, anında arıyorum. Çok sevdiğim bir şarkıyı 5 kereden fazla dinleyince soğuyorum. Ve trafikten, hele ki gelmeyen asansörlerden nefret ediyorum.

Bu okulun asansörleri hele, delirtir insanı... 2 dakikadan fazla sürer o "geldim!" sesinin duyulması. 45. saniyede çıldırırız; merdivene doğru yol alırız ve ilk basamağı çıkar çıkmaz duyulur asansörün o "pling!" nidası. Biz onu yavaş buluruz, o ise bizi "Mühendis adam kendine bakmaz!" tavırlarıyla içinde ayna barındırmamakla cezalandırır. Nefret ederiz bu okulda merdiven çıkmakla vakit kaybetmekten, aynı zamanda vakit kazanmak için beklediğimiz asansörün bize vakit kaybettirmesinden.

Her yıl iki kere, Ocak ayının başları ve Şubat ayının sonları olmak üzere; zirveye vurur sabırsızlığım. Günün daha makul bir saatindeki tekrarını seyretmek yerine, kurarım saatimi 03.00'e.

Hayır, deli değilim. Sadece sabırsız bir sinemaseverim.

Geçen gece, Golden Globe'lar dağıtıldı. Ve ben; kekim, sütüm ve battaniyemle bir kez daha televizyon karşısındaydım. "Hadi çabuk geçsin de, En İyi Film'e gelsin sıra" sesleriyle.

Ne kadar sabırsız olduk farkında mısınız?

Günde kaç kez "öf hadi!" dediğinizi, bi' sayar mısınız?