Norveç'in yetiştirdiği en büyük yönetmen olduğunu düşündüğüm Bent Hamer'in imzasını taşıyan ve Festival'in "Yıllara Meydan Okuyanlar" bölümünde gösterilen "Hjem til jul" (Yeni Yıl) hüzünlü bir Noel filmi. İngiliz mucizesi, 2003 yapımı "Love Actually"nin tam bir kuzeyli hali denilebilir film için. Çünkü yine aşk, aile ve Noel ruhu başrolde olsa da; kuzeyin o bunalımlı ve soğuk havası filmin içine işlemiş durumda. İlişkiler çok daha realist, bazı sahneler -olması gerektiği gibi- çok daha karamsar ve karanlık. Geniş oyuncu kadrosunun canlandırdığı karakterler arasındaki ortak özellik ise Noel'i ailelerinden uzakta geçiriyor oluşları. İster 30'larında bir baba, ister 50'lerinde bir evsiz, ister 40'larında bir metres, ister 60'larında bir koca, ister 16'sında bir çocuk olsun; herkesin ailesi ya da sevdikleriyle olabilmek için tercihler yapmak zorunda kalışını bir Noel tablosunun önünde sergileyen bir film "Hjem til jul". Kimi zaman komik, kimi zaman heyecanlı, kimi zaman hüzünlü sahneler eşliğinde... Filmin bonusu ise, tabii ki eşsiz aurora manzaraları.
Geçtiğimiz Cannes Film Festivali'nde, Elio Germano’nun En İyi Erkek Oyuncu Ödülü'nü Javier Bardem ile paylaşmasını sağlayan film, "La nostra vita"... Karısını kaybeden bir adamın, hayatının geri kalanını çocuklarına ve ailesine değil, onları rahat yaşatmayı sağlayacak paraya adayışının öyküsü. Modern toplumlarda maddiyatın maneviyatın önüne geçişini, daha az gelişmiş ülkelerden göçen insanların içlerinde taşıdığı sevgiyi zıtlaştırarak göstermiş yönetmen Daniele Luchetti. Filmde Elio Germano’nun performansı yerlere göklere sığdırılamayacak cinsten. Özellikle de karısının cenaze töreninde haykıra haykıra bir şarkı söyleyişi var ki... Çok iyi bir film olmasa da oyuncuları tarafından kurtarılmış, ortalamanın üzerinden bir İtalyan filmi.
“Rabbit Hole”, iç sıkıntısına ve karamsarlığa dayanabilenler için bir yas hikayesi. Yaşanırsa güçlenen, görmezden gelinip yaşanmamaya çalışılırsa daha da güçlenen bir yasın hikayesi. David Lindsay-Abaire’in tiyatro oyunundan yine kendisi tarafından uyarlanan ve “Hedwig and the Angry Inch” ve “Shortbus” gibi eşcinsel sinemasının efsanevi örneklerinin altında imzası olan John Cameron Mitchell’in yönettiği “Rabbit Hole”da Nicole Kidman ve Aaron Eckhart 9 yaşındaki oğullarını trafik kazasında kaybetmiş bir çifti canlandırıyor. Nicole Kidman’ın botokslu suratı dev oyunculuğunu gölgede bırakıyor ve bence kendisi Oscar adayı olacak bir performansın altında seyrediyor film boyunca. Diğer yandan annesi rolündeki Dianne Wiest, yardımcı rolünde harikalar yaratıyor. Filmin iyi uyarlanmış senaryosu ve mükemmel açılış sahnesi; monoton bir 90 dakikayı affettiremiyor ne yazık ki. Hele bir de filmin ismine anlam yüklemeye çalışan seyircinin kıvranışları var ki, her an paralel evrene bir kapı açılacak diye beklerken filmin sonunda buluyorsunuz kendinizi.
Şaşırtıcı gelebilir belki ama, bu filmlerle birlikte anmak istedim “Potiche”i. Çünkü her ne kadar “La nostra vita” ya da “Rabbit Hole”da olduğu gibi bir trajedi söz konusu olmasa da, bir babanın (ölüm nedeniyle olmayan) yokluğunda değişmek zorunda kalan bir aileyi anlatıyordu: Fabrikanın başına geçen bir “süs-kadını” (filmin Fransızca adı bu anlama geliyormuş) ve herkesin şaşkınlıkla izlediği başarısının çocukları ve kocası ile olan ilişkisinde yarattığı değişiklikler... Her yıl bir film çekme potansiyeli ile Fransa’nın Woody Allen üretkenliğine sahip yönetmeni François Ozon’un son yıllarda çektiği tüm filmleri çok beğenmiş biri olarak, bu yılki “Potiche”i de yeterince tatmin edici buldum. Catherine Deneuve ve Gerard Depardieu’nün uzun zamandır keyifle izleyemediğimiz Avrupa komedisi oyunculukları, filmin “Mad Men” atmosferi ve renagrenk kostüm ile dekorları zevkle izleniyordu. “Le refuge” gibi ağır bir drama sonrasında Ozon’un verdiği bu mola, herkese eğlenceli anlar yaşatabilir."Potiche", 20 Mayıs'ta vizyona giriyor.
Oldukça uzattığımın farkında olduğum Festival yazılarının sonuncusu, Festival’in en beğendiğim filmi “Hævnen” üzerine olacak...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder